Ik ben naar huis gestuurd…

Oktober 2014 – “Ik ben naar huis gestuurd… Naar huis gestuurd door een klant…”

“Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik dit nou laten gebeuren? Ze vroeg alleen maar hoe het met me ging. En ik begon te huilen! Ik lijk wel gek! Wat zullen ze op mijn werk wel niet denken? Wat zullen al die studenten die les van me zouden krijgen wel niet denken? En die klant.. die zal vast boos zijn. Wat een sukkel ben ik toch! Janken bij een klant, ongelooflijk!”

En toen zat ik opeens thuis… ik zat er doorheen. Ik kon het niet meer. Ik zat plotseling zonder aanwijsbare reden te shaken op de bank, totaal in paniek. Ik sliep dagen achter elkaar, ik kon geen boodschappen meer doen omdat ik helemaal gek werd van al het geluid om me heen. Dood en doodmoe, volledig op.

Hoe kon mij dit nou overkomen?? Ik was juist altijd degene die altijd vrolijk was, zich overal doorheen sloeg, twee benen op de grond had en wel door bikkelde.
Noooit verwacht dat dit ook mij zou kunnen overkomen! Maar het kon, en goed ook.

Twee weken werden een jaar
Ik ben uiteindelijk een jaar bezig geweest om er weer bovenop te komen. Nou ja, voordat ik weer volledig aan het werk was. Volledig er bovenop was ik toen nog niet.
Nu wel, het is inmiddels 3 jaar geleden en ik kan nu zeggen dat ik die burn-out echt achter me gelaten heb. Hoewel er in drukke periodes altijd iets in mijn achterhoofd blijft zoemen: “Het zal toch niet weer…”
Ik zal nooit meer met zekerheid durven zeggen dat het me niet nog eens overkomt. De eerste keer zag ik hem echt niet aankomen, dat maakt onzeker.

Toch is er sinds die tijd zo ontzettend veel veranderd. Mijn werk is veranderd, mijn leven is veranderd, IK ben veranderd. En dit heb ik zelf gedaan.
Zodra ik thuis kwam te zitten en de eerste schok te boven was moest ik eerst accepteren dat ik überhaupt een burn-out had. Dat is een behoorlijk proces geweest. Ik wilde namelijk helemaal geen burn-out! Ik heb enorm lang volgehouden: “Nee joh, over twee weken ben ik vast weer aan het werk.” Maar na 3 á 4 maanden moest ik misschien toch gaan toegeven dat die twee weken al best lang duurden.

Aan de slag!
Mijn volgende taak was om er alles aan te doen om weer beter te worden. En die taak heb ik zeer serieus aangepakt. Ik heb alles aangegrepen wat ik tegen kwam.
Het waren noodgrepen, ik was wanhopig op zoek naar HET antwoord om me weer de oude te voelen. Op zoek naar die ene persoon die met DE oplossing zou aanreiken.

Maar helaas… die bestaat helemaal niet… die persoon niet en die oplossing ook niet.
Onderweg, zoekend naar die oplossing, heb ik wel zo veel geleerd over mezelf, over wat werkt voor mij, dat dit wil de oplossing bleek te zijn. Tijd besteden aan mezelf, aan mijn eigen ontwikkeling. Sporten, gezond eten, naar buiten gaan, yoga, meditatie, mindfulness, op zoek naar mijn drijfveren, ontdekken dat ik ook gevoel heb waar ik af en toe best naar mag luisteren. Ontdekken waar ik echt voldoening van krijg en dit ook gaan doen.

Een mooi voorbeeld van wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren:
Ga eens terug naar de allereerste alinea van dit verhaal, lees hem nog eens…

Ja? Gelezen? Wat valt je op?

Als ik nu terug denk aan hoe ik over mezelf dacht, hoe ik tegen mezelf sprak en hoe belangrijk ik het vond wat een ander van me zou vinden, ik krijg het er benauwd van.

Helpende gedachten
Ik heb echt moeten leren om eens vriendelijk tegen mezelf te zijn, mezelf te accepteren en vooral te denken in mogelijkheden. Voor anderen kon ik dat altijd wel, maar voor mezelf vond ik dat echt heel lastig. Toen ik meer leerde over ‘belemmerende en helpende gedachten’ ging er een wereld voor me open. Helemaal toen ik merkte dat je hier zelf invloed op hebt. Ik kan mijn gedachten gewoon kiezen!

Inmiddels ben ik, juist doordat ik deze burn-out heb gehad, volledig mijn gevoel gaan volgen (gelukkig gebruik ik hier ook een beetje verstand bij 😉 ). Nu mag ik, als kinder- en jongerencoach, kinderen en jongeren leren hoe zij hun gedachten kunnen kiezen. Hoe zij hun rode (belemmerende) en groene (helpende) gedachten zelf kunnen beïnvloeden, zodat ze wat liever zijn voor zichzelf en zichzelf niet meer tegen houden in hun mooie ontwikkelingen.

Ik ben eeuwig dankbaar voor die burn-out die hiervoor heeft gezorgd!

Vergelijkbare berichten